هواپیماهای بدون سرنشین، وسایل نقلیه‌ی پرنده‌ی شخصی و تاکسی‌های هوایی ممکن است بخشی از زندگی روزمره‌ی ما در آینده‌ای بسیار نزدیک باشند.
این هواگردها وسایل و مسیرهای حمل‌ونقل تازه‌ای ایجاد خواهند کرد و پهپادها هم برای نظارت، تحویل و در بخش ساخت‌وساز با حرکت به سمت خودکارسازی (اتوماسیون) مورد استفاده قرار خواهند گرفت.
اما ورود این پرنده‌های کوچک و بزرگ به شهرها نیازمند تغییر چشمگیر محیط اطراف ماست. پهپادها و سایر وسایل نقلیه‌ی هوایی جدید به سکوهای فرود، نقاط شارژ و بندرگاه‌های پهپاد نیاز دارند و می‌توانند سبک‌های جدیدی از ساختمان را ایجاد کنند و منجر به طراحی پایدارتر شوند.
در این پژوهش به تأثیر وسایل نقلیه‌ی هوایی بر طراحی شهری می‌پردازیم و مسیرهای احتمالی آینده را ترسیم می‌کنیم.
عصر هوایی
در حال حاضر، پهپادهای غیرنظامی می‌توانند از نظر اندازه و پیچیدگی بسیار متفاوت باشند. آن‌ها طیف وسیعی از اقلام از دوربین‌های با وضوح بالا، سازوکار تحویل غذا و فناوری تصویربرداری حرارتی گرفته تا بلندگوها و اسکنرها را حمل می‌کنند.
در بخش عمومی، پهپادها در زمینه‌ی مدیریت بحران و بلایای طبیعی و توسط آتش‌نشانی برای مقابله با آتش‌سوزی که برای آتش‌نشانان خطرناک است، استفاده می‌شوند.
حتی در طول همه‌گیری کرونا، نهادهای شهری از هواگردهای بدون سرنشین برای اعمال قرنطینه استفاده کردند و پهپادهایی که معمولا در کشاورزی استفاده می‌شوند، مواد ضدعفونی کننده را روی شهرها پاشیدند. و یا در بریتانیا، آزمایش‌های تحویل اقلام پزشکی به جزیره‌ی وایت توسط پهپاد انجام شد.
در کنار پهپادها، شهرهای آینده‌ی ما می‌توانند توسط «هواگردهای عمودپرواز» (VTOL) که به‌عنوان وسایل نقلیه‌ی شخصی و تاکسی‌های هوایی استفاده می‌شوند، پُر شوند.
این وسایل نقلیه برای طرفداران داستان‌های علمی-تخیلی آشنا هستند اما حالا به واقعیت تبدیل شده‌اند. برخی از شرکت‌ها در حال توسعه‌ی «هواگردهای عمودپرواز الکتریکی» (eVTOL) با موتورهای الکتریکی چندروتوره هستند و حتی رقابت‌های تازه‌ای هم بر این اساس شکل می‌گیرد.
این هواگردها پتانسیل تغییر شهرهای ما را دارند. با این حال، آن‌ها باید به‌طور گسترده در فضای شهری آزمایش شوند. مطالعه‌ای که توسط ایرباس انجام شد، نشان داد که نگرانی‌های عمومی درباره‌ی استفاده از VTOL بیش‌تر بر ایمنی افراد روی زمین و تولید نویز متمرکز است.
شهرهای تازه
استفاده‌ی گسترده از پهپادها و هواگردهای عمودپرواز به معماری و زیرساخت‌های جدیدی منجر خواهد شد. ساختمان‌های فعلی به انطباق‌هایی نیاز دارند که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به پدهای فرود، پنل‌های فتوولتائیک خورشیدی برای بهره‌وری انرژی، نقاط شارژ برای پهپادهای کالارسان و محوطه‌سازی برای کاهش انتشار نویز اشاره کرد.
برخی از شرکت‌ها در حال حاضر خدمات تحویل کالا توسط پهپادها را آزمایش می‌کنند. ساختمان‌های موجود باید برای هماهنگی با این شبکه‌های جدید تحویل کالا تطبیق داده شوند و اصول طراحی جدیدی باید در شبکه‌های توزیع آینده اجرا شود.
برای نمونه معمار «سائول آجوریا فرناندز» (Saúl Ajuria Fernández) طرحی را برای یک بندرگاه حمل‌ونقل پهپاد توسعه داده است که مانند کندوی عسل عمل می‌کند و پهپادها در آن بسته‌ها را برای توزیع، شارژ و جمع‌آوری می‌کنند.
همچنین شرکت معماری «هامفریز و همکاران پیر ۲» (Humphreys & Partners’ Pier 2) از طرحی برای یک ساختمان آپارتمان ماژولار در آینده رونمایی کرده است که شامل یک بندرگاه هواپیمای بدون سرنشین برای خدمات تحویل کالاست.
«بنیاد نورمن فاستر» (Norman Foster Foundation) هم یک بندرگاه پرنده‌های بدون سرنشین را برای تحویل تجهیزات پزشکی و سایر اقلام برای جوامع روستایی در رواندا طراحی کرده است. این سازه همچنین به عنوان فضایی برای اجتماع مردم و همچنین آموزش در زمینه‌ی رباتیک در نظر گرفته شده است.
پهپادها همچنین می‌توانند به پایدارتر شدن محیط شهری کمک کنند. محققان دانشگاه اشتوتگارت یک سامانه‌ی سایبان سقفی معمارانه با قابلیت تنظیم مجدد طراحی کرده‌اند که توسط پهپاد استقرار می‌یابد. با تنظیم جهت آن برای پیروی از جهت خورشید، سایبان سایه ایجاد می‌کند و اتکا به سیستم‌های تهویه مطبوع را کاهش می‌دهد.
تقاضا برای تاکسی‌های هوایی و وسایل نقلیه‌ی پرنده‌ی شخصی در جایی که خرابی دیگر سیستم‌های حمل‌ونقل با چالش مواجهند هم افزایش می‌یابد. تحقیقات ایرباس نشان داده است که از میان شهرهای بررسی شده، بیشترین تقاضا برای VTOL در لس آنجلس و مکزیکو سیتی بوده است، یعنی مناطق شهری که به آلودگی ترافیکی معروف هستند. بدین ترتیب برای جای دادن این وسایل هوایی، فضای شهری باید تغییر کند تا شامل سکوهای فرود، زیرساخت‌های فرودگاه-مانند و نقاط شارژ شود.
علاوه بر این، کل این سیستم لجستیک در ارتفاع پایین‌تر (زیر ۱۵۰ متر)، یا آن‌چه «فضای شناوری» (Hover Space) خوانده می‌شود، به یک سیستم مدیریت ترافیک شهری قدرتمند نیاز دارد.
یک نمونه‌ی عالی از شیوه‌ی عملکرد این فضای شناور را می‌توان در یک پروژه‌ی مفهومی از استودیوی طراحی «سوپرفلاکس» (Superflux) در پروژه‌ی «درون اویری» (Drone Aviary) آن‌ها مشاهده کرد. تعدادی پهپاد با عملکردهای مختلف در یک شبکه در اطراف یک منطقه‌ی شهری حرکت و مسیرهای مختلفی را در ارتفاعات مختلف دنبال می‌کنند.
در نهایت باید گفت که ما در یک دوره‌ی بحرانی در تاریخ شهری هستیم که هواپیماهای بدون سرنشین و وسایل نقلیه‌ی هوایی می‌توانند موجب بازنگری عمیق در محیط شهری شوند.
نگاره‌ی رویه:
طرحی گرافیکی از هواگردهای بدون سرنشین بر فراز شهر
اعتبار: NASA