«نیک بوستروم« (Nick Bostrom) فیلسوف «دانشگاه آکسفورد» (University of Oxford)، با مقالهای تأثیرگذار در سال ۲۰۰۳، این احتمال را مطرح کرد که ما در حقیقت در یک شبیهسازی رایانهای زندگی میکنیم که توسط تمدن بسیار پیشرفتهای خلق شده است.
او در مقالهی خود استدلال کرد که حداقل یکی از سه گزاره باید صادق باشد:
- تمدنها معمولا پیش از دستیابی به توانایی ایجاد شبیهسازی واقعیت منقرض میشوند.
- تمدنهای پیشرفته معمولا علاقهای به ایجاد شبیهسازی واقعیت ندارند.
- ما تقریبا به طور قطع، درون یک شبیهسازی رایانهای زندگی میکنیم.
اما این همهی ماجرا نبود. در سال ۲۰۲۰ هم «دیوید کیپینگ» (David Kipping) اخترشناس «دانشگاه کلمبیا» (Columbia University) به این گزارهها، که با نام «سهگانهی بوستروم» (Bostrom’s Trilemma) هم شناخته میشوند، انداخت و استدلال کرد که اساسا شانس اینکه ما واقعا در یک شبیهسازی زندگی کنیم، ۵۰-۵۰ است.
کیپینگ دو گزارهی اول را به یک گزاره تقسیم کرد، با این استدلال که هر دو نتیجهی یکسانی خواهند داشت: اینکه ما در یک شبیهسازی زندگی نمیکنیم. او در اینباره گفته بود: «شما به هر یک از این مدلها یک احتمال قبلی اختصاص میدهید. اما ما اصل بیتفاوتی را در نظر میگیریم که که فرضِ پیشفرضِ زمانی است که شما هیچ داده یا تمایلی به یکی از دو سمت ندارید.»
به گفتهی او هر چه لایههای واقعیت شبیهسازی شده بیشتر باشد، مانند یک عروسک روسی، منابع کامپیوتری بیشتر هم کاهش مییابد. به عبارت دیگر، هرچه بیشتر در یک شبیهسازی پیش میروید، قدرت محاسباتی کمتری برای ایجاد یک شبیهسازی قابل قبول خواهید داشت.
نتیجهگیری این ستارهشناس پس از در نظر گرفتن این فرضیات و خرد کردن اعداد این است که به احتمال ۵۰ درصد هر یک از این فرضیهها میتواند درست باشد.
اما اگر انسانها قصد ارائهی چنین شبیهسازی را داشته باشیند، این تصویر به شدت تغییر میکند. کیپینگ معتقد است: «پس با این فرضیه، احتمال شبیهسازی بودن ما به قوت خود باقی است. طبق این محاسبات، روزی فناوری این شبیهسازی را اختراع کنیم، در آن صورت شانس واقعی بودن خود ما کمی بیش از ۵۰ درصد خواهد بود!»
یافتههای دیگر میتواند این پرسش را پاسخ دهد. اگر بتوانیم «اشکال در ماتریکس» را تشخیص دهیم که نشان میدهد واقعیت ما در حقیقت یک شبیهسازی است، چه؟ یا اگر بتوانیم نشان دهیم که شبیهسازی از برهمنهیهای کوانتومی استفاده میکند که تنها زمانی که شما به آنها نگاه می کنید مشخص میشوند، چطور؟
برخی دیگر حتی استدلال میکنند که طی چندین دههی آینده، دانش محاسباتی ما این امکان را برایمان فراهم میکند که یک بار برای همیشه تأیید کنیم که آیا در یک شبیهسازی زندگی میکنیم یا نه؟
اما هماکنون باید به این واقعیت بسنده کنیم که «نمیدانیم!»
چیزی که کیپینگ هم اشاره کرده است: «مطمئنا اینکه آیا در یک شبیهسازی زندگی میکنیم یا نه، قابل آزمایش نیست. اما اگر ابطالپذیر نیست، پس چگونه میتوان ادعا کرد که این وضوع واقعا یک موضوع علمی است؟»
بدون نظر! اولین نفر باشید